ما قهرمانانِ ملی‌مون رو به امام و امامزاده تبدیل می‌کنیم و چندتا موسسه و نهاد به نامشون تاسیس می‌کنیم که محل درآمدِ آقازاده‌ها باشه. توی سالگرد هم براشون موکب می‌زنیم و برای مردمی که سه ساعت بصورت فیزیکی برای بزرگداشتِ اون فرد وقت گذاشتن چای و غذا فراهم می‌کنیم.
درحالی‌که غرب، از قهرمانانش، روایت و ادبیات و هنر خلق می‌کنه. نتیجه‌ش هم اینه که چای و غذا بعد از چند ساعت دفع می‌شن اما روایت و ادبیات، در متنِ مردم قرار می‌گیرن و نسل رو تربیت می‌کنن.
نتیجه‌ی مواجهه‌ی رسمیِ ما با پدیده‌ای مثل قاسم سلیمانی اینه که تعداد زیادی از نسل جوانِ ما حتی نمی‌دونه بدونِ وجودِ او، کشورهایی به نام عراق و سوریه باقی نمی‌مون